Hoe diep zijn we bereid te zinken om te werken? "À pied d'oeuvre" is een film over de wreedheid van onze tijd.
Een scène uit de film “A pied d'oeuvre” (“At Work”), gepresenteerd op het filmfestival van Venetië
Paul is fotograaf , hij verdient er goed aan, maar hij wil iets anders doen. Hij wil schrijven . Hij is er ook goed in, hij schrijft goed. Jaren geleden zei iemand tegen hem: "Je komt ver." Maar er zijn geen geïnteresseerde uitgevers. Hij besluit toch maar te stoppen met fotograferen. En elke opdracht aan te nemen, zolang hij maar tijd heeft om te schrijven. Er is een app voor werkzoekenden: "Jobbeurs", in het Frans. Je moet jezelf voorstellen via een video, in acht seconden; een foto uploaden. En als er een baan beschikbaar is, kun je solliciteren, net als de anderen die de app gebruiken. Degene met de laagste prijs wint . Het is een veiling, maar dan met een lagere bieding.
Het is het begin van "À pied d'oeuvre" ("Aan het Werk"), de film van Valérie Donzelli die vandaag in competitie wordt gepresenteerd op het filmfestival van Venetië : de film wordt in Italië uitgebracht door Teodora Film. Een film die een reis naar de armoede wordt, naar de nieuwe armoede. Paul accepteert de klusjes die via de app worden aangeboden: onkruid wieden in een tuin, een kledingkast demonteren, een mezzanine, buxusplanten verwijderen van een schijnbaar eindeloos terras. Voor vijfentwintig, nee drieëntwintig, nee twintig, nee achttien euro. Voor vijf uur werk. En hij probeert rond te komen van het absolute minimum, knipt zijn eigen haar, stopt met roken om geld te besparen, zoekt een andere baan als Uber-taxichauffeur in de oude auto van zijn vader. Ondertussen schrijft hij, schrijft hij over de mensen die hij ontmoet, degenen die hem met een recensie, met een waardering van één tot vijf sterren op de app omdat "hij goed is, maar niet veel praat", kunnen beletten ooit nog te werken, in een van die nederige banen die hem nooit de kans geven om aan de armoede te ontsnappen.
Paul is waardig, hij werkt goed, hij is nauwkeurig, hij is betrouwbaar. Maar als hij een rib breekt bij het demonteren van een ladder of het dragen van een meubelstuk, dan is dat zijn probleem. Net zoals wanneer hij een hand verwondt bij het uittrekken van wortels. Het is een film over werk, "At the Foot of the Work", een film over een economisch systeem dat niet eens meer autoritaire, onderdrukkende, slavenhoudende "bazen" nodig heeft. Het is een systeem waarin elke arbeider alleen is en tot het uiterste tegen iedereen speelt, een oorlog tussen de armen. Om meer aanbiedingen te krijgen, moet je je abonneren op het Premium-abonnement van de app.
Regisseur Valérie Donzelli schetst een levendig beeld van de Franse samenleving: elk huis waar de hoofdpersoon binnenkomt, legt in een paar seconden een situatie vast: een feest voor jonge vrouwen die design hebben gestudeerd, maar nu werken als ontwerpers van mortadellaverpakkingen; een elegante, maar ietwat oudere vrouw die al een tijdje niet meer heeft gevreeën, gehuld in zichtbaar verdriet; een schrijversdiner, waarbij elke schrijver een fles prestigieuze wijn heeft meegebracht. En de hoofdpersoon, die zijn laatste cent heeft uitgegeven, heeft een fles meegebracht die net niet goed genoeg is: "Wie is die vrek die een fles Côte du Rhône heeft meegebracht?", en de groep barst in vrolijk gelach uit. "À pied d'oeuvre", een film over de wreedheid van onze tijd , doet denken aan Ken Loachs prachtige film "Sorry We Missed You", over een vrachtwagenchauffeur die voor een bedrijf werkt tot hij uitgeput is, tot aan de rand van zelfvernietiging. Dat de hoofdpersoon een schrijver is, dat hij een talent in zich heeft dat klaar is om te bloeien, dat hem boven zijn medemensen kan verheffen, is uiteindelijk slechts een detail, een toeval, iets secundairs. De diepe realiteit die de film schetst, is die van wijdverbreide armoede die stagneert in onze samenleving. Elf miljoen mensen zijn de nieuwe armen in Frankrijk , zegt de regisseur. Verlaten kinderen van een systeem dat illusoire kruimels, indrukken van vrijheid en de harde realiteit van uitbuiting vermengt . Het is niet vergezocht om te denken dat er in Italië een vergelijkbaar aantal zijn. Hoeveel zijn we bereid onze verwachtingen te verlagen om gewoon te kunnen blijven werken? Hoeveel is een uur van ons leven, van ons werk, waard? Hoe gemakkelijk is het om van de maatschappelijke ladder af te vallen? En jij, hoeveel zou jij me geven om je kelder leeg te halen? De vragen die de film stelt, zijn pijnlijk.
Luce
